„Kompetencje kluczowe to te, których wszystkie osoby potrzebują do samorealizacji i rozwoju osobistego, bycia aktywnym obywatelem, integracji społecznej i zatrudnienia”
(Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r.).
Dzisiaj, w otaczającej nas rzeczywistości, priorytet ten wydaje się tak naturalny, ze podkreślanie go brzmi jak banał. Jednak to, co mogłoby wydawać się naturalną koniecznością, spełnieniem podstawowych warunków funkcjonowania społecznego i oczywistym efektem rozwoju w systemie edukacji współczesnego społeczeństwa może okazać się oczekiwaniem daleko odbiegającym do stanu faktycznego. Zaleceniach Parlamentu Europejskiego w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie precyzyjnie określono w grudniu 2006 r. Od tego czasu w systemach edukacji wdrażano różne strategie modelowania kompetencji kluczowych. Po tak długim czasie można spodziewać się wymiernych efektów tych działań. Monitoring regularnie prowadzony w tym zakresie przez Instytutcje Unii Europejskiej wzbudza niepokój o skuteczność oddziaływań naszego systemu edukacji. Szereg badań wskazuje na bardzo słabą pozycję Polski w różnych indeksach klasyfikowania poziomu kompetencji. Najczęściej plasujemy się na końcowych pozycjach w zestawieniu z pozostałymi członkami Unii Europejskiej. Zapewne składa się na to szereg czynników, którym warto poświęcić uwagę, przeprowadzić ewaluację i odnaleźć nowe drogi do ich doskonalenia.